Ogrody japońskie

– Tsukiyama – ogrody charakteryzują się małymi pagórkami, kamieniami imitującymi góry, stawy i rzeki. Twórcami takich ogrodów kiedyś byli amatorzy ale szybko stały się domeną buddyjskich mnichów. Oczka wodne, stawy, mostki, ścieżki tworzą miniaturowy krajobraz typowy dla Japini lub Chin. Najbardziej popularne i oryginalne ogrody japońskie wykonane w stylu Tsukiyama, które często są inspiracją wielu architektów krajobrazu to: ogród wokół pięknego Ginkaku (Srebrny Pawilon) oraz ogród wokół świątyni buddyjskiej Kinkaku-ji (Złoty Pawilon) w Kyoto.

– Hiraniwa – Są to płaskie ogrody na które miały wpływ idee zen. Kiedyś na początku były to duże wykorzystane tereny ale stopniowo były zmniejszane. Główną cechą takiego stylu była dominacja człowieka nad naturą, prawie brak roślinności i wody, a wszystko to zastępowały żwirki specjalnie przegrabione imitujące wodne zbiorniki, kamienie imitujące małe wyspy. Przykładowy ogród jest w Daisen’in przy klasztorze Daitokuji w Kyoto.

W ogrodzie azjatyckim nie ma wyraźnego rozgraniczenia między trawnikiem, a kwietnikiem. Jedno z drugim się nie kłóci, o ile ogród stanowi zwarte optycznie założenie. Kolory typowe to raczej stonowane, przeważa zieleń, gdzieniegdzie powinien znaleźć się mocniejszy akcent np. w postaci czerwonego klonu palmowego, czy azalii.

W ogrodzie japońskim roślinom kwitnącym przypisuje się znaczenie symboliczne, są one reprezentantami pór roku. Wiosnę symbolizują kamelie i azalie, lato kosaćce, trzykrotki i liriope, jesienią przebarwiają się klony palmowe. Przy projektowaniu ogrodu ważne jest aby zachować nieparzystą liczbę elementów i układ asymetryczny.

Jest takie stare, japońskie powiedzenie „Naśladuj przyrode ale nie kopiuj jej”. W ogordach japońskich dokładnie widać to powiedzenie.